U najopštijem smislu, epoha je „doba, razdoblje; vremenski odsjek obilježen nekim određenim stanjem, događanjem ili razvojem ili omeđen određenim vremenskim granicama“ (Opća enciklopedija 1977, 597). U tom smislu, u istoriji umetnosti epohu bismo mogli da definišemo kao kategoriju vezanu za određeni istorijski period u kome preovladava jedna, dominantna estetika i koja ima ustanovljen početak i završetak.
Za stilsku muzičku, a i svaku drugu umetničku analizu, važno je da se istakne da epoha obuhvata sve stilske tendencije − „reprezentativne forme“ i „granične zone“ stila (Gostuški 1968, 29). Po tom svojstvu, epoha se razlikuje od stilske formacije koja podrazumeva samo reprezentativne forme stila koje nisu determinisane samo istorijski, već mogu da se prenose iz epohe u epohu. Najbolji primer za to jesu neo stilovi modernizma. Do smena epoha dolazi onda kada se promeni dominantna estetika. Ta smena nikada nije nagla, jer se neke zakonitosti starog stila zadržavaju, dok istovremeno, zakoni novog stila bivaju ustanovljeni. Tek reprezentativne forme stila dovode do „najčistijeg“ vida iskazivanja stilskih tendencija jedne epohe.
Literatura:
Gostuški, Dragutin. 1968. Vreme umetnosti. Beograd: Prosveta.
Opća enciklopedija. 1977. s.v. “Epoha.” 3. izdanje. 8 tomova. Zagreb: Jugoslavenski leksikografski zavod.
Srđan Teparić